Een overweging van de Heilige Pièrre-Julien Eymard over de H. Communie.

I. Wanneer wordt Jezus met de meeste liefde aanbeden?

Zonder twijfel doet de H. Communie aan de ziel een geluk en een zoetheid gevoelen, welke ergens anders niet worden gevonden. Waarom houdt God er zo aan, ons zijn zoetheid mee te delen? Omdat zijn goedheid alleen ons aan Hem kan hechten. Men vindt maar vriendschap onder zijn gelijken: de machtigen zijn omringd van benijders, en de koningen hebben geen vrienden, indien zij zich niet vernederen. Wij sidderen voor de macht van God, ook zijn heiligheid hecht ons niet aan Hem; maar wij beminnen God om zijn goedheid. Wij weten dat Hij ons wil zalig maken, dat Hij tot onze zwakheid en nietigheid afdaalt; en die mysteries van het leven van Onze Heer treffen ons hart het meest, waarin Hij ons een tedere en grotere goedheid toont. De goedheid alleen van God kan ons standvastig aan Hem hechten.

Wanneer zien wij de Heer op aarde met de meeste liefde aanbeden worden? De Wijzen aanbidden Hem in zijn kribbe, omdat Hij er geheel en al beminnelijk is. De blindgeborene wil Jezus volgen, getroffen door zijn liefde jegens hem. Magdalena verkrijgt vergiffenis van haar zonden, en haar hart wordt voor altijd ontvlamd van liefde tot Jezus, die haar zoveel liefde had getoond! Ja, zeker, men hecht zich slechts aan de goedheid. De H. Kerk zegt daarom ook in één van haar gebeden: Deus cujus natura bonitas, God wiens natuur goedheid is… Wat! Zijn dan alle eigenschappen van God niet gelijk? Zeker, zonder twijfel; maar hier op aarde voor ons is de eigenschap van God, goedheid. Lees verder

Ik heb reeds eerder geschreven dat de crisis in de Katholieke Kerk terug te brengen is naar een gebrek aan geloof in en eerbied voor Jezus in het Heilig Sacrament. En dat begon bij ons, in de lage landen (Nederland, België, Duitsland) in 1965, vlak na het Tweede Vaticaans Concilie, in rechtstreekse ongehoorzaamheid aan de Paus. Er werden zogenaamde ‘volksaltaren’ geïntroduceerd, de communiebanken werden achteraan de kerk gezet als ornament, of in stukken verzaagd en verkocht. En alle priesters kregen van hun bisschop te horen dat men voortaan de H. Communie in de hand zou geven, en dat de mensen daarbij rechtop moesten staan. Alle nodige vroomheid en eerbied, die eeuwenlang in gebruik was, was plots overbodig geworden… De priesters stelden zich daar kennelijk geen vragen bij, en schikten zich zonder meer naar “de wens van de bisschoppen,” ook al was dit in ongehoorzaamheid aan de Heilige Vader, de Vicaris van Christus, want de bisschoppen hadden geen toelating gekregen van Rome en handelden op eigen houtje.

Het Tweede Vaticaans Concilie had namelijk NERGENS bepaald dat de Communie voortaan in de hand mocht ontvangen worden – noch had de Paus daar toestemming voor gegeven. De priesters, die deze praktijk aanvaardden en introduceerden in hun parochies, en die “gehoorzaam” waren aan hun ongehoorzame bisschoppen, waren dus in werkelijkheid ook ongehoorzaam aan de H. Stoel. De praktijk van de handcommunie is en blijft een gevolg van een daad van rebellie tegen de Paus. En rebellie komt niet van Hierboven, maar van Hierbeneden: de Hel – van de eeuwige Rebel: de Satan. En de bisschoppen en kardinalen die rebelleerden, hadden banden met, of waren lid van …. de Vrijmetselarij (zoals: Kardinaal Suenens). En de priesters rebelleerden mee, en vonden alles oké.

Lees verder

Een overweging van de Heilige Pièrre-Julien Eymard over de H. Communie.

Ik, zo gelukkig in mijn koninkrijk, verga van droefheid in een vreemd land. – 1 Mach. 11

I. De aarde is een tranendal

Wij worden door een grote droefheid gekweld, die in het diepste van onze harten blijft zetelen, zonder dat wij er ons van kunnen ontdoen. Er is geen vreugde voor ons op aarde, vreugde die blijvend is en niet eindigt in tranen: zij bestaat hier niet en kan hier niet bestaan. Wij zijn uit ons land en uit het huis van onze vaderen verbannen. Deze droefheid is ons aller noodlottig erfdeel van onze gevallen vader Adam. Wij voelen vooral deze droefheid in onze eenzaamheid. Zij is soms verschrikkelijk! Zij is in ons en men weet niet vanwaar zij komt. De mensen zonder geloof verliezen de moed, wanhopen en verkiezen de dood boven zo’n leven. Afschuwelijke misdaad en onderpand van hun verwerping. Lees verder

In 1972 gaf een van de geestelijke zonen van pater Pio (1887-1968), de Capucijn pater Tarcisio, in Udine (Italië) een lezing over het thema: De H. Mis van pater Pio. Zijn uiteenzettingen berustten op gesprekken met de heilige pater waarin hij zijn vertrouweling stukje bij beetje het geheim prijsgaf van hoe hij de plechtigheid van de H. Mis beleefde. De conferentie van pater Tarcisio werd onder de titel De H. Mis van pater Pio uitgegeven door La Casa Sollievo della Sofferenza te San Giovanni Rotondo, waar men het boekje in het Italiaans kan verkrijgen.

De volgende uiteenzetting geeft delen van het geschrift weer die op het celebreren van de H. Mis zelf betrekking hebben. Zij berusten op een Franse vertaling die abbé M. Blanchard voor het tijdschrift Fidélité Catholique maakte (nr. 227 en 228 van februari en maart 1999).

Het is wel haast overbodig te zeggen dat pater Pio zijn H. Mis celebreerde volgens het “oude”, traditionele Missale Romanum (van voor 1962). Pater Pio heeft de nieuwe ‘Ordo’ (Mis in de volkstaal) nooit gepraktiseerd. Hij vroeg uitdrukkelijk aan de Paus toestemming de Misritus van zijn wijding te mogen blijven celebreren. Paulus VI stond hem dit in 1965 voor de rest van zijn leven toe.

Lees verder

Weinigen staan erbij stil, maar een monstrans is zoals een ziel: zonder Jezus dient ze tot niets, is ze niets. Zonder Jezus is ze leeg, en wordt ze weggestopt in een kast, of op de zolder. De monstrans wordt vergeten, begint te roesten, het bladgoud valt eraf en ze verdwijnt uiteindelijk op de schroothoop om te worden vernietigd.

Lees verder

Zie hoe, tijdens de H. Mis, de heilige Pater Pio niets dan heiligheid en innige verbondenheid met Jezus uitstraalt:

In zijn brief van 7 april 1913 aan pater Agostino schreef de H. Pater Pio:

Lees verder

Gebed om te bidden na de H. Communie, samengesteld door de H. Pater Pio:

Blijf bij mij, Heer, want het is nodig dat Gij aanwezig blijft, zodat ik U niet vergeet. Gij weet hoe makkelijk ik U verlaat.

Blijf bij mij, Heer, omdat ik zwak ben en ik Uw kracht nodig heb, zodat ik niet zo vaak zou vallen.

Blijf bij mij, Heer, want Gij zijt mijn leven, en zonder U ben ik zonder ijver.

Lees verder

Door de Heilige Priester Pièrre-Julien Eymard, stichter van de Congregatie van het Allerheiligste Sacrament.

De staat van genade is de noodzakelijke en volstrekte voorwaarde der H. Communie: de deugd en heiligheid passen er zeer goed, maar zijn niet noodzakelijk. De goede wil en het vurig verlangen vervangen deze. Ongelukkiger wijze communiceert men al te dikwijls met niet genoeg aandacht en met te weinig begrip van wat men ontvangt.

Lees verder