Extasen tijdens de Heilige Mis

De H. Franciscus Xaverius (+1552) ervoer een lange extase toen hij op missie was in India. Hij was van plan om met de vicekoning enkele zaken te regelen. Toen zijn assistent, Andreas, naar hem toe gezonden werd om hem daaraan te herinneren, vond hij hem zittend op een lage stoel vóór het tabernakel met zijn gezicht opgeheven en zijn handen boven zijn borst gekruist. Aarzelend om hem te storen, fluisterde Andreas tenslotte hem zijn boodschap in, maar de H. Franciscus reageerde niet. Twee uur later werd hij in dezelfde positie teruggevonden, maar deze keer sloeg Andreas erin hem te doen rechtstaan. Toen de H. Franciscus te weten kwam hoe lang hij in extase was geweest, bereidde hij zich direct voor op zijn afspraak. Maar toen hij onderweg was, ging hij opnieuw in extase. Hij stond bewegingsloos in de straat tot zonsondergang, toen hij terugkeerde van zijn extase en weer naar huis ging. “Mijn zoon,” zei hij tegen Andreas, “we moeten de vicekoning een andere dag bezoeken. Deze dag heeft God voor zich alleen gewild.”

***

De H. Ignatius van Loyola (+ 1556), de stichter van de Jezuïetenorde, had naar verluidt op z’n minst een uur nodig om zich voor te bereiden op de Heilige Mis. Terwijl hij aan het altaar stond, ging hij vaak in extase, die vaak lange tijdsperioden in beslag namen, en periodiek vond hij het onmogelijk om zijn dagelijkse Mis te doen door zijn liefdevolle aanbidding en diepe contemplatie van het H. Sacrament.

***

De H. Franciscus Borgia (+1572), die de orde van de Jezuïeten binnentrad na de dood van zijn vrouw, ervoer zo’n extatische vereniging van zijn ziel met de Verlosser dat hij vaak de Mis begon in de morgen en het beëindigde bij de Vespers (het avonduur van het goddelijk officie). Vanwege de lengte van zijn Missen, offerde hij zelden de Mis voor het publiek.

***

De H. Theresa van Avila (+1582) ging vaak in extase nadat ze de H. Communie ontving, en vaak op de plaats van het ontvangen. Het werd dus de gewoonte dat de zusters haar terug begeleidden  naar haar plaats in de kapel. Eens in Toledo, aan het einde van de Mis, werd ze door de portierster leunend tegen een muur gevonden, bewegingloos en in extase. Hoewel de portierster haar ruw wilde rechttrekken, bleef de H. Theresa in extase “zoals een standbeeld” tot Gods aangeduide tijd. In haar autobiografie vertelt ze in hoofdstuk 39: “Ik assisteerde tijdens de Mis en ik ging te communie. Ik weet niet hoe ik het deed. Ik dacht dat ik daar slechts een korte tijd was en ik was verbaasd toen de klok luidde en ik zag dat ik in die staat van extase was geweest voor twee uur.”

***

Terwijl de H. Filippus Neri (+1595) zijn eerste H. Mis deed, was hij zo overweldigd door vertroosting en vreugde dat hij amper in staat was om de wijn en het water in de kelk te gieten vanwege het overmatig trillen van zijn handen, dat voortduurde tot het einde van het H. Misoffer. Zijn extasen, vooral tijdens de opheffing en de Communie, waren zo intens dat hij het vaak nodig achtte om tegen het altaar te leunen om te vermijden dat hij zou vallen. Zijn extasen waren zo frequent dat de Mis twee uur of meer duurde. Omwille van deze reden moest hij de Mis celebreren in een private kapel.

***

Terwijl de H. Margareta-Maria Alacoque (+1690) herstelde van een zware ziekte in haar vroege kloosterleven, vroeg ze toelating van de overste om in aanbidding voor het tabernakel te blijven gedurende de hele nacht van Witte Donderdag – de nacht die de instelling van het H. Sacrament gedenkt. De overste gaf toelating. Margareta bleef voor het tabernakel van half negen ’s avonds tot de volgende morgen, bewegingloos geknield en in extase – tot de zusters zich verzamelden voor de Priem (gebed na de Lauden), toen ze hen vergezelde zonder enig teken van moeheid.

***

De stichter van de Orde van de Congregatie van de Meest Heilige Verlosser (Redemptoristen), De H. Alphonsus Liguori (+1787) was vaak opgenomen in extase vóór het H. Sacrament en werd vaak gehoord zeggende: “O mijn God, mijn Liefde, O altijddurende Liefde, ik hou van U!” Ik het is gezegd dat geen enkel andere heilige Jezus in het H. Sacrament zo vaak bezocht als de H. Alphonsus. Hij moedigde de veelvuldige bezoeken aan het H. Sacrament aan en schreef zelfs een traktaat “Bezoeken aan het Meest Heilige Sacrament van het Altaar”, wat in verschillende talen werd vertaald, tot welzijn van talloze zielen. Toen hij niet meer in staat was om het H. Misoffer zelf op te dragen, vanwege zijn hoge leeftijd, vroeg hij om hem in de kerk te dragen, waar hij dan vijf of zes Missen bijwoonde en vijf tot zes uur in gebed doorbracht vóór het H. Sacrament. De Heilige zei vaak: “Eén ding is zeker, dat naast de H. Communie er geen daad van aanbidding zo behagend is aan God, en geen zo nuttig als het dagelijks bezoek aan onze Heer Jezus Christus in het Heilig Sacrament verblijvend op het altaar. Weet dat je in één kwartier die je spendeert vóór Jezus in het Heilig Sacrament je meer verkrijgt dan in alle goede werken van de rest van de dag.”

***

De H. Pater Pio (+1968) was de eerste priester die gestigmatiseerd was met de wonden van Christus. Zijn extasen tijdens de Heilige Mis zijn goed gedocumenteerd. Hij stond op om 3 uur ’s morgens en spendeerde uren in gebed voordat hij naar het altaar ging. Tijdens de H. Mis ging hij in een extatische toestand waarin hij de Passie van onze Heer zag en zijn pijn ervoer. Hij bekende eens aan een medebroeder: “Al wat Jezus heeft gelede in Zijn Passie, lijd ik inadequaat, voor zover het mogelijk is voor een menselijk wezen…” Vanwege zijn mystieke toestand was de heilige pater niet op de hoogte van de tijd en moest hij vaak aangemoedigd worden om verder te doen en voort te gaan naar het volgende deel van de Mis. Sommige van zijn Missen duurden wel vier uur of meer.

Tranen

De Heilige Clara (+1253) weende vaak vóór het H. Sacrament. Een tijdgenoot verhaalt: “Toen Clara te Communie ging, weende ze warme tranen van liefde en was ze vervuld met het grootste ontzag en de grootste eerbied tegenover de Heer van Hemel en Aarde die zich zo klein maakte. Ze weende zoveel dat het leek alsof haar hart werd uitgestort. Voor haar was de gedachte aan de geconsacreerde Hostie zo ontzag inboezemend als die aan God de Schepper van alle dingen. Zelfs in ziekte dacht ze altijd perfect aan Christus en dankte ze Hem voor alle lijden, en hiervoor bezocht de gezegende Christus haar vaak en hij troostte haar, en gaf haar grote vreugde in Hemzelf.”

***

De H. Felix van Cantalice (+1587) was een nederige lekenbroeder van de orde van de Capucijnen, die erom bekend staat dat hij tranen van wroeging weende op vele momenten tijdens het dienen van de Heilige Mis. Met grote moeite zou hij het Confiteor (schuldbelijdenis) herhalen en niet in staat zijnde zijn tranen te onderdrukken, vond hij het meest moeilijk om het “Domine non sum dignus” te zeggen (Heer, ik ben niet waardig). Na de H. Communie bedankte hij de Heer met grote innigheid tot het tijd was om uit het klooster te vertrekken om aalmoezen bijeen te garen.

***

De H. Franciscus van Podas (+1713) achtte zich onwaardig om zijn God aan te raken en weende onophoudelijk tijdens het celebreren van de H. Mis. Bij de opheffing van de Hostie beefde zijn hele lichaam en kon hij zijn verzuchtingen niet weerhouden.

***

De H. Ignatius van Loyola was ook een heilige die de gave van tranen had. Na één van zijn Missen, voelde een vreemdeling die hem niet kende, medelijden met hem. Hij benaderde vader Strada, die net de Mis van de H. Ignatius had gediend en hij zei tegen hem: “Hij die net de Mis heeft gedaan, moet zichzelf inderdaad een grote zondaar beschouwen. Laat ons hopen dat God hem vergeven heeft. Hij heeft genoeg geweend.”

***

Een ander die tranen weende voor het Sacrament van het Altaar was de H. Franciscus Solano (+1610), afkomstig van Andalusië, Spanje. Hij was reeds godvruchtig en contemplatief in zijn jeugd. Hij communiceerde regelmatig en devoot en was in staat om, vanwege zijn stichtend voorbeeld, andere jongeren tot een gelijkaardige devotie te brengen. Op de leeftijd van 20 jaar trad hij in bij de Franciscanen en werd hij priester. Vervolgens werd hij op missie gezonden naar Zuid-Amerika. Zoals vele andere heiligen, was hij niet in staat om de H. Mis te celebreren zonder het vergieten van veel tranen. Omwille van deze reden, en vanwege zijn andere mystieke begenadigingen, dienden de leden van zijn orde om beurt zijn Mis, wat ze als een privilege beschouwden. Ook de vicekoning en de president van de Koninklijke Raad  van Peru woonden regelmatig zijn Missen bij.

***

Miraculeuze ontvangsten van de Heilige Communie

Eén van de bekendste voorvallen van miraculeuze Communies is deze in Fatima in 1917. Het was bij de derde verschijning van de Engel:

“De derde verschijning”, schrijft Lucia, “moet dunkt me, hebben plaats gehad in oktober of einde september. Want wij gingen toen de namiddaguren niet meer thuis doorbrengen. Wij gaan van de Pregueira (een kleine olijfgaard van mijn ouders) naar de grot (van de Cabeço)… daar bidden wij ons rozenhoedje en het gebed dat de Engel ons de eerste keer had geleerd. Terwijl wij ons hier bevonden, verscheen hij ons de derde maal, met in de hand een kelk en boven de kelk een Hostie, waaruit enige bloeddruppels in de kelk vielen. Hij liet de kelk en de Hostie in de lucht zweven, knielde neer op de grond en bad driemaal volgend gebed:

“Allerheiligste Drieëenheid, Vader, Zoon en Heilige Geest, ik aanbid U diep en ik offer U op, het allerkostbaarste Lichaam en Bloed, de ziel en de Godheid van Jezus Christus, tegenwoordig in alle heiligdommen van de aarde, tot eerherstel van de versmadingen, heiligschennissen en onverschilligheid waardoor Hij beledigd wordt. En om de oneindige verdiensten van Zijn allerheiligste Hart en van het Onbevlekt Hart van Maria bid ik U de bekering van de arme zondaars.”

Dan stond de Engel op en nam weer de kelk en de Hostie. De Hostie gaf hij aan mij en de inhoud van de kelk gaf hij te drinken aan Jacinta en Francisco. Daarbij sprak hij de woorden: “Neemt en drinkt het Lichaam en het Bloed van Jezus Christus, vreselijk beledigd door de ondankbare mensen. Biedt eerherstel voor hun misdaden en troost uw God.” Opnieuw knielde hij neer op de grond en herhaalde driemaal met ons hetzelfde gebed: “Allerheiligste Drieëenheid,…” Dan verdween hij.

Aangegrepen door de macht van het bovennatuurlijke dat ons omgaf, volgden wij de Engel in alles na. Dat wil zeggen: wij wierpen ons ter aarde zoals hij, en herhaalden de gebeden welke hij voorbad. De invloed van Gods tegenwoordigheid was zo intens, dat hij ons helemaal in beslag nam en ons bijna totaal vernietigde. Hij scheen ons zelfs te beroven van het gebruik van onze zintuigen gedurende lange tijd. Overdag werkten wij als bewogen door hetzelfde bovennatuurlijke dat ons daartoe aanzette. De vrede en vreugde die wij voelden was groot, maar alleen inwendig. De ziel was helemaal in beslag genomen door God. Ook de lichamelijke onmacht die ons drukte, was groot.”

Francisco riep uit: “Ik zie graag de Engel. Maar het ergste is dat wij niet meer in staat zijn om iets te doen. Ik kan zelfs niet meer lopen. Ik weet niet wat ik heb.”

Enkele dagen later vroeg Francisco aan Lucia: “De Engel gaf U de H. Communie, maar wat gaf hij aan mij en Jacinta?” Jacinta kon niet wachten, tot haar nichtje antwoordde en jubelend kwam zij ertussen: “Hetzelfde, de H. Communie! Hebt ge niet gezien dat het ’t H. Bloed was dat uit de Hostie vloeide?” Alsof hem opeens een licht opging, riep Francisco uit: “Nu begrijp ik het! Ik voelde dat God in mij was, maar ik wist niet hoe.”

Dan knielde hij neer met zijn zusje en nichtje, en lang, heel lang, herhaalden zij het schone gebed dat de Engel had gebeden: “Allerheiligste Drieëenheid,..” enz

***

De Zalige Anna Maria Taigi (+1837) was een huisvrouw en moeder van zeven kinderen en lid van de Derde Orde van de Meest Heilige Drie-eenheid. Ondanks haar twistzieke echtgenoot, een ziekelijke moeder en de vele afleidingen en ongemakken van haar overbevolkt huis, was Anna Maria vaak in extase. Ze bewerkte ook mirakels van genezing, las de harten en gaf raad aan velen die haar kwamen opzoeken om voortgang in het spirituele leven te bekomen. Als een dagelijkse communicant, woonde Anna Maria eens de Mis bij in de kerk van St. Karel toen tijdens het Agnus Dei, de Hostie de handen van de priester verliet. Tot ieders verbazing werd het door onzichtbare handen naar de lippen van Anna Maria gebracht.

***

Verschillende ongewone Communies worden gedocumenteerd in het leven van de H. Catharina van Siena. Omdat ze verzwakt was door geestelijke kwellingen, ging de H. Catharina de kerk van St.Dominicus binnen, maar bleef ze in een hoek, bij een ongebruikt altaar staan. Eén van de zusters zag haar en leidde haar naar de rest van de gemeenschap voor het ontvangen van de H. Communie. Toen het haar beurt was, passeerde de priester zonder haar de Communie te geven. Dit gebeurde nog tweemaal bij een volgende Mis. De heilige aanvaarde dit als een teken van haar onwaardigheid. De prior van het klooster had het echter verboden om haar de Communie uit te reiken om buitengewone manifestaties te vermijden die de grote volksaantallen die men in de diensten verwachtte, zou afleiden. Na de tweede Mis echter, omgaf een fel licht het altaar en in het midden daarvan verscheen een visioen van de H. Drie-eenheid: de Vader en de Zoon gezeten op tronen met de Heilige Geest boven hen in de vorm van een Duif. Een hand van vuur die een Hostie vasthield, kwam uit het visioen. De Hostie werd op de tong van de H. Catharina geplaatst, die in extase was gegaan. De biechtvader verhaalt: “Verschillende individuen die geloofwaardig zijn, verzekerden me dat wanneer ze de Mis dienden waarin Catharina de H. Communie ontving, ze duidelijk zagen dat de heilige Hostie ontsnapte uit de handen van de priester en naar haar mond vloog; ze vertelden me dat dit wonder zelfs gebeurde wanneer ik haar de heilige Hostie gaf; ik beken dat ik het nooit duidelijk heb opgemerkt, enkel toen ik een zekere trilling in de geconsacreerde hostie voelde, toen ik het aan haar lippen aanbood. Het ging haar mond binnen gelijk een klein steentje dat vanop afstand met kracht gegooid werd… Broeder Bartholomew van St. Dominic, professor in de H. Schrift en nu Prior Provinciaal van mijn orde voor de Romeinse provincie, vertelde mij ook toen hij Catharina de H. Communie gaf, hij de heilige Hostie voelde ontsnappen, niettegenstaande zijn inspanningen om het te blijven vasthouden.”

 

Bron: JOAN CAROLL CRUZ, Eucharistic Miracles, Tan Books and publishers, Rockford, Illinois, 1987