Getuigenis van Patty Knap uit Long Island, New York (VS).

Altijddurende aanbidding van het Heilig Sacrament werd ruim een jaar geleden geïntroduceerd in de parochie van St. Catherina van Siena, in Franklin Square, Long Island. Deze parochie had reeds enkele uren aanbidding per maand, maar dan breidde pastoor Msgr. Rick Figliozzi het uit naar altijddurende aanbidding (24 uur per dag).

De kapel van het voormalige klooster werd bijgewerkt om een toegewijde aanbiddingskapel te worden, en er werd een comité gevormd om het woord te verspreiden en een regeling op te stellen van regelmatige aanbidders om ieder uur van de week te dekken. Sindsdien heeft de aanbiddingskapel een constante stroom van aanbidders gehad.

Ik had het gezegde gehoord, “eens je begint te gaan, moet je gewoon teruggaan;” Ik dacht, echt? Ja, het is waar! De Werkelijke Tegenwoordigheid is zoals niets anders, en de vrede is niet te ontkennen.

Er is een wijde variatie in de mensen die op hun knieën zitten voor het H. Sacrament. Oudere koppels, zakemensen in maatpak die stoppen vóór of na het werk, of tijdens de lunch, gehele families, een jonge man in schilderskledij, een vrouw in tranen, een gast in de 20 met tatoeages, een priester van een naburige parochie. Eén koppel komt regelmatig met hun volwassen gehandicapte dochter. Een vader brengt zijn drie zonen mee, rechtstreeks van school. Ze volgen hem net tot vóór het H. Sacrament en knielen naast hem met hun rugzakken. Een familie van vier generaties kwam om samen te bidden.

Diane begon naar de aanbidding te gaan wanneer de kapel voor het eerst geopend werd. “In het begin kon ik hier niet meer zitten dan een paar minuten. Ik was niet gewend aan dat soort stilte, en ik was in zoveel drukte, ik kon mezelf niet kalmeren. Maar ik dwong mezelf om te blijven, en ik stortte mijn hart uit voor Hem. Ik wilde helemaal zelf de controle hebben,m aar ik begon mijn problemen en mijn lijden aan God te geven en ik zei: ‘Ik plaats dit op uw schouder.’ Ik besefte dat ik daar zoveel vrede ontving. Ik bleef langer, en ik wilde steeds maar teruggaan. Ik ben nu dichter bij Jezus. Zelfs als de problemen niet direct opgelost raken, heb ik nu kalmte en aanvaard ik het. Ik zeg: ‘Jezus, ik kan dit niet alleen doen. Ik geef het aan U.’ Wanneer ik vóór het Heilig Sacrament zit, leer ik om God in controle te laten.”

Voor Cathy, die nu een altijddurende aanbiddingskapel dichtbij heeft, heeft dit het verschil gemaakt tussen het H. Sacrament slechts zelden bezoeken, en nu regelmatig. “De toename in mijn geloof is enorm geweest. Ik hou van de vrede en de rust. Met iedereen die verbonden is via sociale media en hun telefoons, is het gewoon totaal anders om daarvan gescheiden te zijn en gewoon alleen te zijn met God.”

Dan begon naar de kapel te komen, op zijn weg naar het werk, afgelopen jaar, en nu vindt hij dat hij ernaar uit kijkt. “Voordien leek het iets ‘extra’ dat ik dacht te doen voor God; nu is het een essentiële tijd die ik nodig heb voor mijzelf. Als ik niet ben geweest in een week of zo, voel ik het echt; ik mis het.”

Drie maanden geleden, begon Therese extreme pijn te ervaren, waarvan ze dacht dat het hernia was. Maar een MRI scan vond een compleet andere en onverwachte oorzaak – een grote tumor. Haar dokter zei dat het eerste dat ze moest doen dit was: direct naar de oncoloog gaan. Therese wist dat eerst naar God gaan de manier was waarop ze dit zou aanpakken. “Dus ik ging naar de aanbidding. Ik legde het verslag van de dokter op de grond, vóór Jezus en ik zei: ‘Jezus, U bent mijn dokter. Als U mij wilt genezen, dan weet ik dat U mij zult genezen. Als U mij niet wilt genezen, dan aanvaard ik dat. Ik plaats al mijn hoop in U.” Therese lag neer vóór het H. Sacrament, alleen in de kapel in het midden van de nacht. De tranen kwamen, maar ze wist dat haar vertrouwen in Jezus lag. De volgende dag, regelde ze een afspraak met de oncoloog, en ze bleef naar de aanbidding gaan tot haar afspraak de week erop. Alle soorten van testen werden gedaan door de oncoloog, en dan moest Therese nog een aantal dagen wachten voor de resultaten. “Ik bleef naar Jezus gaan, en ik vertelde Hem dat ik aanvaard wat Hij ook beslist; als Hij ervoor kiest om mij te genezen, of niet te genezen. Mijn vertrouwen was in Hem, niet in de dokters.”

Therese merkte dat haar pijn aan het weggaan was. Terug bij de oncoloog afgelopen januari, zag ze een uitdrukking op zijn gezicht die ze niet kon lezen. Dan vertelde hij haar dat ondanks dat de MRI scan onmiskenbaar een grote tumor toonde, er nu geen tumor te vinden was in haar lichaam. De dokter was verbaasd en had geen verklaring. Therese wist Wie ze moest bedanken en ze ging direct terug naar de aanbiddingskapel om Hem te bedanken. Ze heeft sindsdien geen pijn of symptomen meer gehad.

Lisa en haar man Tom zeggen op willekeurige momenten nu tot elkaar: “Wil je naar de kapel gaan?”, zelfs voor een snel bezoekje. “We weten dat we momenten van vrede zullen vinden in onze soms hectische dagen. Het is een ware opluchting an de stress van het dagelijks leven of een plaats om een specifieke gebedsintentie recht naar Jezus te brengen. Het sterkt ons om voort te gaan op onze reis naar de Hemel. We brengen onze tienerkinderen mee om te proberen hen deze gaven ook te geven. Ze staan onder veel druk, en we geloven dat gewoon in de aanwezigheid zijn van het H. Sacrament zaden van geloof brengt, en het geloof zal geplant worden.”

De pastoor heeft verschillende briefjes ontvangen van aanbidders die dankbaar zijn voor de altijddurende aanbidding. Iemand schreef: “Enkele jaren geleden was mijn leven nergens naartoe aan het gaan. Ik was niet in staat van genade en wilde niets te maken hebben met de kerk. Ik begon de Mis bij te wonen en ik schreef me in om een regelmatige aanbidder te worden. Ik bad, vragend opdat mijn dochters hun weg naar God terug zouden vinden. Terwijl de maanden voorbij gingen, besloot ik om mijn dochter, die bij ons woont, te vragen of ze graag de rozenkrans zou leren bidden. Ik was terughoudend omdat ze als jong kind een zeer ruw leven heeft gehad. Ze lijdt aan een trauma, die we nog maar onlangs ontdekten. Afgelopen nacht ontving ik een berichtje van haar, mij vragend of ik haar de rozenkrans wilde leren bidden. Dit was werkelijk een mirakel verricht door Maria. Ik was nog nooit zo gelukkig, omdat ik wist dat mijn gebeden waren verhoord! De kracht van het gebed is ongelofelijk. Mijn grootste wens is dat mijn familie God zou vinden, en op een dag bij mij in de eeuwigheid zou zijn. Dank jullie allen voor jullie harde werk om altijddurende aanbidding naar onze parochie te brengen. Ik weet niet wat er met mij zou gebeurd zijn indien de aanbiddingskapel niet zou hebben bestaan.”

Een andere bezoeker aan het H. Sacrament  schreef: “De kapel is mijn leven aan het veranderen, en mijn geloof in God. Alstublieft, gebruik deze cheque voor het onderhoud en het schoonhouden van de kapel. Ik heb mijn geloof voor het grootste deel van mijn leven genegeerd, en nu is God mij een kans aan het geven om mijn ziel te redden. Ik kan jullie niet genoeg bedanken voor het hebben van een aanbiddingskapel in mijn kerk!”

Bron: One Peter Five https://onepeterfive.com/perpetual-adoration-transforming/